نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

«احسان کنانی» می‌گوید: مدتی از فتنه «الصرخی» در کربلا گذشته بود با اینکه شهر در کنترل نیروهای امنیتی بود، اما فضا همچنان مسموم بود. فتنه الصرخی اوایل ماه رمضان بود و اکنون روز قدس فرا رسیده بود اما حرکت مردمی درکربلا دیده نمی‌شد و منطقه حالت نظامی داشت. هفت نفر بودیم که از طریق ستاد بازسازی عتبات عالیات برای کمک به کربلا رفته بودیم و در ساختمانی که تولیت حرم داده بود اسکان داشتیم. اول صبح حاج صادق و حاج خیرالله به ما گفتند باید در راهپیمایی روز قدس شرکت کنیم. حاج خیرالله می‌گفت حقی به گردنمان است و حتی اگر هیچکس هم نباشد باید در راهپیمایی شرکت کنیم.

«حیدر بهرامیان» همرزم شهید، می‌گوید: حاج خیرالله از این که به سوریه رسیدیم خیلی خوشحال بود اما به محض ورود به حرم، حالش تغییر کرد و ناراحتی و چشم‌های اشک‌آلود جای آن را گرفت. ضریح حضرت رقیه (س) را گرفت و گریه کرد. از این که حرم خلوت بود خیلی دلگیر شد. از آن جا با حالت غمباری وداع کردیم و به سمت حرم حضرت زینب (س) رفتیم.